Ondanks heel wat negatieve adviezen en raadgevingen, ik ben nogal eigenwijs zeggen sommigen, stap ik op 28 augustus 1998 de deur uit en ga kalm en vastberaden op weg. Ik heb m'n werk opgezegd en m'n huis opgegeven. Ik ben weer een vrij man. Symbolisch was ik al op de langste dag van het jaar begonnen met m'n Eco-walk, 21-6-1998 was ik vanuit het Vondelpark in hartje Amsterdam naar Monnikendam gelopen en zo liep ik elk weekend een gedeelte in Nederland om alvast te trainen, tot ik in Arnhem aangeland was, waar een oude reisvriend van me woont. Hij was een van de weinigen die positief reageerde en begreep waar ik mee bezig was. Gelukkig was hij bereid me te helpen. De dag na m'n moeders 75ste verjaardag nam ik de trein naar m'n vriend in Arnhem en pakte mijn rugzak voor het laatst en secuur in. De volgende morgen om half 10 begon ik aan mijn grote avontuur, uitgezwaaid door vriend Theo. Die eerste dag was een echte kick en ik leek wel te vliegen. 's Avonds kom ik in Beek aan en zet er m'n tentje op. Twee meisjes doen het St. Pieterspad en voelen zich een hele Piet, zodat ik het maar nalaat om te vertellen waar ik op aanga. De volgende dag loop ik naar Genderingen en kampeer voor de laatste maal op Nederlandse bodem. Ik mag niet klagen, want het is nog steeds mooi weer en fluitend laat ik de kilometers onder me door glijden. Dat zal een paar dagen later wel anders worden als er een regenperiode aanbreekt en ik steeds met die vervelende regenponcho over me heen moet lopen. In Borken kom ik nog per een ongeluk op een nudistencamping terecht, maar de eigenaar is heel aardig als hij over mijn tocht hoort en wijst me een discreet plekje voor mijn tent aan. Heel gezellig neem ik er een douche in de gezamenlijke doucheruimte met mijn pasgemaakte vriendin Machtild, die vol belangstelling is, maar er later met een van m'n reisbrieven vandoor gaat. En zo kom ik na 10 dagen eindelijk in Paderborn aan, mijn eerste halteplaats in Duitsland. Ik boek er drie nachten in een jeugdherberg om wat bij te komen, mijn kleren te wassen en mijn uitrusting te laten drogen en na te lopen of schoon te maken. Ook een mooie gelegenheid om het stadje te bezoeken en de dom te bekijken. De Duitsers zijn heel aardig en behulpzaam en ik krijg zelfs een gratis wandelkaart in een boekwinkel als de eigenaresse hoort waar ik mee bezig ben. Ook in de jeugdherberg reageren de meeste mensen waar ik mee praat heel positief. Een paar weken voor mijn vertrek had ik nog een paar keer een advertentie over mijn pelgrimstocht in de Via-Via gezet en via hen in alle soortgelijke advertentiekranten over de hele wereld. Zodoende had ik uit alle delen van de wereld, behalve Nederland, stimulerende post gekregen en dat deed me ontzettend veel goed. Ook hier in Duitsland leken mensen me beter te begrijpen dan in Nederland, terwijl mijn Duits toch een heel stuk slechter is. Zijn Nederlanders soms te nuchter voor dit soort ideologieën of geloven ze misschien niet in wandelende wereldverbeteraars? Enfin, er is nog hoop voor ze.

De tweede dag in Paderborn gebruik ik om de Externsteinen te bekijken. Het zijn vreemde hoge rotspartijen die al tot heiligdom verklaard en vereerd werden door de oude Germanen die er Wodan aanbeden.

Van Paderborn loop ik naar Weimar, maar moet onderweg een dag in Eschwege stoppen vanwege de heftige regen. In de jeugdherberg van die plaats is net een groot koor van de universiteit van Berlijn aan het oefenen en ik voer in de avond vele discussies met de nieuwsgierige studenten en studentes, maar allemaal wensen ze me veel succes en een goede reis toe.

Na Eschwege klaart het weer wat op en het is vrij aardig weer als ik na nog eens vier dagen in Weimar aankom. Ik installeer me voor drie nachten in de jeugdherberg. Weimar is een alleraardigste plaats met een interessante historie en vele Duitse grootheden, onder andere Goethe en Schiller hebben hier geleefd en furore gemaakt. In 1999 is Weimar culturele hoofdstad van Europa en vandaar dat er op vele plaatsen in het centrum gerenoveerd en hersteld wordt, wat het aanzien op dit moment niet geheel aangenaam maakt vanwege de opgebroken straten en vele stellages rondom oude gebouwen. Toch hangt er een goede sfeer en er zijn nog heel wat aardige en inspirerende plekjes te vinden. En het belooft een prachtige plaats in de toekomst te worden. De Thüringhsche Landeszeitung heeft veel belangstelling voor mijn tocht en ik geef bij hen op kantoor mijn eerste interview. De volgende morgen, bij het ontbijt, schrikt de man naast me wakker als hij mijn foto in de ochtendkrant ziet staan. Het is een goed artikel en de jeugdherbergvater geeft me mijn geld terug om me te sponsoren. Iedereen hier is ontzettend aardig tegen me en 's avonds geef ik een interview voor de radio, dat een kamergenoot voor me geregeld heeft. Met een beetje pijn in mijn hart neem ik de volgende dag afscheid van iedereen, maar ik moet verder.

Het is een tocht van vier dagen naar Lichtenstein. Hier blijf ik slechts twee nachtjes. Het is een licht bergachtig gebied en bovenop een heuvel in het stadje heeft men een sprookjesachtig slot gebouwd dat ik de volgende dag bezoek. De dames van het toeristenbureau zijn onder de indruk van mijn plan om naar Jeruzalem te lopen en bellen de lokale krant voor me om een interview te regelen. In de jeugdherberg zit ik twee uur met de journalist Ronny Schilder te praten en er verschijnt een paar dagen later een flink artikel over me in de Lichtensteiner krant.

Maar ik ben ondertussen alweer op weg naar Neudorf en slaap daar nog een nachtje in een jeugdherberg voor ik de grens naar Tsjechië oversteek.